Ας μιλήσουμε για τον Αλκαράζ. Θα σας κάνω μια πολύ απλή ερώτηση που σας έκαναν πολλοί άνθρωποι στη Μούρθια την περασμένη εβδομάδα: τι συμβαίνει;
Ο Καρλίτος έκανε μια απίστευτη σεζόν. Τα έδωσε όλα κατά τη διάρκεια της σεζόν στο χωμάτινο γήπεδο και στη συνέχεια τερμάτισε απίστευτα καλά στο Wimbledon, κερδίζοντας επίσης στο Queen’s. Νομίζω ότι αυτό ήταν το υψηλό του σημείο. Είχα ακόμα την αίσθηση, το κίνητρο, τον άνεμο της κατάκτησης του Wimbledon στους ώμους μου πηγαίνοντας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Νομίζω ότι ο τελικός στο Cincy κόντρα στον Τζόκοβιτς, στον οποίο τα έδωσε όλα και στο τέλος έχασε, τον πλήγωσε λίγο, με την έννοια ότι έβαλε τα δυνατά του και δεν ανταμείφθηκε. Και μετά, στον ημιτελικό του US Open, ξαφνιάστηκε λίγο από τον τρόπο που έπαιξε ο Daniil εναντίον του. Και από εκεί και πέρα νομίζω ότι σίγουρα διαλύθηκε λίγο ψυχικά. Σωματικά… Δεν τον έχω δει να διασκεδάζει πολύ στο γήπεδο. Αλλά νομίζω ότι είναι πίσω στο σπίτι τώρα και ξέρω ότι προπονείται πολύ καλά. Είναι και πάλι χαρούμενος και θέλει χρόνο για να συνέλθει λίγο. Νομίζω ότι το καλοκαίρι ήταν πολύ απασχολημένο για αυτόν και δυσκολεύτηκε να αντιμετωπίσει όλες τις προσδοκίες και όλα του τα κίνητρα, ίσως να τελειώσει το νούμερο που ήξερε ότι ήταν μεγάλη προσδοκία, αλλά δεν υπάρχει τίποτα κακό με τον Carlitos. Ο Carlitos είναι φανταστικός. Μπορεί να έχει ένα καλό Masters, αν και πιθανώς η επιφάνεια και οι συνθήκες είναι λίγο πιο κατάλληλες για άλλους παίκτες, αλλά ο Carlitos, πρέπει πάντα να υπολογίζουμε σε αυτόν γιατί όταν είναι έτοιμος, είναι μακράν ο πιο εκρηκτικός τύπος στην πίστα.
Και σας εξέπληξαν τα σκαμπανεβάσματα της σεζόν; Γιατί πολύς κόσμος έχει μεγάλες προσδοκίες από αυτόν, αλλά αν δούμε τις σεζόν του Ναδάλ στην ίδια ηλικία, ήταν κάπως το ίδιο. Ο Ναδάλ, όταν ήταν 20 ετών, δεν κέρδιζε δύο Slam το χρόνο.
Η σεζόν του ήταν απίστευτη και προσαρμόστηκε πολύ καλά γιατί έπαιξε καλά σε πολλές επιφάνειες, κάτι που δεν είναι εύκολο σε αυτή την ηλικία, ειδικά αν είσαι Ισπανός παίκτης, γιατί η νοοτροπία σου είναι λίγο “εντάξει, θα μεγαλώσω στο χώμα .” «Θα δω πώς θα αναπτύξω το παιχνίδι μου σε αυτή την επιφάνεια και μετά θα προσαρμοστώ για να είμαι καλός στα σκληρά». Κέρδισε το πρώτο του μεγάλο σε σκληρά γήπεδα και μετά το μεγαλύτερο στο χόρτο, το Wimbledon. Έσπασε τα πάντα. Έσπασε κάθε εμπόδιο που αντιμετώπισε. Και νομίζω ότι είναι ψυχικά προετοιμασμένος. Το 2024 θα είναι μια απίστευτη χρονιά για τον Alcaraz, χωρίς αμφιβολία, και θα δούμε, γιατί ίσως οι Τελικοί του ATP θα μπορέσουν ακόμα να του δώσουν αυτή την επιπλέον αίσθηση ότι κάνει κάτι ακόμα μεγαλύτερο στα 20 του χρόνια. Αν όχι, η σεζόν του θα είναι ακόμα τεράστια και μεγάλη. Αν κέρδιζε στο Τορίνο θα ήταν προφανώς ένα 10, μια τέλεια σεζόν. Αν όχι, θα μπορούσε να είναι 9,5 στα 10 ή τουλάχιστον 9,75, θα έλεγα.
Θα λέγατε ότι ξεκινώντας εναντίον του Zverev, συγκρίνοντας όλους τους άλλους παίκτες αυτού του ομίλου με τον Zverev, ο Rublev είναι καλός γι ‘αυτόν κατά κάποιο τρόπο λόγω του τρόπου με τον οποίο τα παιχνίδια του ταιριάζουν, της επιφάνειας στην οποία πρέπει να προσαρμοστεί.
Λοιπόν, νομίζω ότι μπορεί να είναι δύσκολο για αυτόν να παίξει πρώτα τον Zverev. Νομίζω ότι ο κλειστός χώρος του Sasha θα μπορούσε να είναι ίσως η πιο κατάλληλη επιφάνεια για το παιχνίδι του, επειδή δεν υπάρχει αέρας που να τον ενοχλεί κατά τη διάρκεια του σερβίς του, δεν υπάρχει ήλιος στο πρόσωπό του. Η μπάλα αναπηδά ακριβώς εκεί που θέλει να χτυπήσει το μπακχάντ του. Στα δεξιά του ίσως δεν είναι τόσο δύσκολο γιατί δεν απομακρύνεται από το σώμα του. Είναι δύσκολο να τον απομακρύνεις από τη θέση του. Μπορεί να μην οπισθοδρομείτε πολύ όταν παίζετε σε εσωτερικούς χώρους, κάτι που συμβαίνει αρκετά σε χωμάτινο ή σκληρά γήπεδα. Οπότε πιστεύω ότι αυτός ο αγώνας θα είναι μια μεγάλη μάχη. Εννοώ, δεν θα εκπλαγώ αν πήγαιναν 7/5 ή 7/6 στο τρίτο εκείνου του αγώνα γιατί αυτό θα ήταν λίγο πολύ αυτό που περιμένω: μια μεγάλη μάχη. Και, από εκεί και πέρα, όποιος κερδίσει αυτόν τον αγώνα θα μεγαλώσει πολύ για το τουρνουά.
Corretja στο Twitch του Eurosport: “Ο Alcaraz βιώνει συνεχή μάθηση που δεν μπορεί να δει”