Κλέβοντας το δικαίωμα στην αλήθεια

Σε όλη την ιστορία, η σύλληψη της αλήθειας αντιπροσώπευε, εκτός από έναν τρόπο κατανόησης της πραγματικότητάς μας, έναν άλλο μηχανισμό για την άσκηση και τη διατήρηση της εξουσίας. Για αιώνες, η αλήθεια ως θεία αποκάλυψη έχει δώσει στους κληρικούς και στους βασιλιάδες την ικανότητα να επιβάλλουν τη βασιλεία τους τόσο στον θεϊκό όσο και στον εγκόσμιο κόσμο. Πολύ αργότερα, ο Descartes επανερμήνευσε την αλήθεια ως αναπαράσταση της πραγματικότητας, τοποθετώντας τη λογική και την επιστήμη ως τον μοναδικό μηχανισμό αναζήτησης αυτής της αλήθειας στο επίκεντρο της συζήτησης. Στις αρχές του 20ου αιώνα, ωστόσο, αυτή η αντίληψη της αλήθειας άρχισε να αμφισβητείται. Τόσο ο Νίτσε όσο και ο Χάιντεγκερ άνοιξαν την πόρτα της αλήθειας στις ερμηνείες: θεώρησαν ότι κάτι είναι αληθινό μόνο αν γίνει αποδεκτό το παράδειγμα από το οποίο κατασκευάζεται καθεμία από αυτές τις αλήθειες. Η αλήθεια, λοιπόν, από κάτι αντικειμενικό μετατρέπεται σε κοινωνική κατασκευή, σε σύμβαση. Με αυτόν τον τρόπο, είπε ο Φουκώ, η αλήθεια είναι ικανή να διαμορφώσει τι σκεφτόμαστε και τι λέμε και, κυρίως, τι μπορούμε ή δεν μπορούμε να πούμε, τι μπορούμε ή δεν μπορούμε να σκεφτούμε.

[Recibe los análisis de más actualidad en tu correo electrónico o en tu teléfono a través de nuestro canal de Telegram]

Χθες, μετά την αντίδραση του Ισραήλ στις δηλώσεις του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, Αντόνιο Γκουτέρες, που επιβεβαίωσαν το προφανές ότι οι επιθέσεις της Χαμάς δεν έγιναν στο ιστορικό κενό, γίναμε μάρτυρες του τελευταίου επεισοδίου μιας συνεχούς και συνεχούς επίθεσης μέρους του κράτους. του Ισραήλ επειδή στέρησε τον κόσμο από την πρόσβαση στην αλήθεια, προσπαθώντας να εδραιώσει τη δομή πάνω στην οποία χτίζουμε την αντίληψή μας για τη σύγκρουση: Το Ισραήλ είναι το θύμα και η Παλαιστίνη ο δήμιος.

Από την αρχή της σύγκρουσης, το Ισραήλ έχει απηχήσει μια πολιτική δίωξης και κατεδάφισης ενάντια σε κάθε άποψη που προσπαθεί να εξηγήσει, ή ακόμα και να κατανοήσει, το πλαίσιο της τρέχουσας φάσης της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης. Φίμωσε όλες τις εσωτερικές και εξωτερικές φωνές που προσπαθούν, όπως έκανε χθες ο Γκουτέρες, να εξηγήσουν ότι η επίθεση της Χαμάς δεν ήταν ένα περίεργο γεγονός από κάποιους γενειοφόρους άνδρες που ξύπνησαν ένα πρωί με την επιθυμία να εξοντώσουν τους Ισραηλινούς. Δημιούργησε μια απανθρωπιστική αφήγηση που κατάφερε να μπερδέψει και να αφομοιώσει τη Χαμάς με τον παλαιστινιακό λαό και η οποία, σιωπηρά, κατέληξε να αποδίδει τα κακά της, ακόμη και τις συνέπειές της στον τελευταίο. Χρησιμοποίησε ωμά τη σύγκριση με το Ολοκαύτωμα, δημιουργώντας έναν παραλληλισμό που, λόγω του πλαισίου και της εμβέλειάς του, είναι άσεμνος. Αλλά, πάνω απ’ όλα, ανακήρυξε τον εαυτό του κάτοχο της αλήθειας, επιβάλλοντας μια ιστορία θυμάτων και εκτελεστών που δεν θυμίζει καθόλου την ιστορική αλήθεια της σύγκρουσης.

Γιατί ναι, είναι αλήθεια ότι ο εβραϊκός λαός υπέστη μια από τις πιο βάναυσες γενοκτονίες στην ιστορία της ανθρωπότητας και ότι, μετά από αυτήν, έγινε δύσκολο να εξεταστεί η πιθανότητα επιστροφής των επιζώντων στις πόλεις όπου είχαν σφαγιαστεί οι συγγενείς τους. Και είναι αλήθεια ότι αυτό οδήγησε στη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ ως αποζημίωση για το συλλογικό αίσθημα ενοχής των ευρωπαϊκών χωρών. Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ σήμαινε την εκδίωξη από τα σπίτια τους εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων που έχασαν τα σπίτια και τη γη τους λόγω μιας σύγκρουσης στην οποία δεν είχαν καν συμμετάσχει. Είναι αλήθεια ότι από τότε ο παλαιστινιακός λαός έχει δει πώς ο ζωτικός του χώρος, τόσο σε έδαφος όσο και σε δικαιώματα και ελευθερίες, μειώνεται συνεχώς, επιτίθεται και δυσφημείται από την ισραηλινή πολιτική. Είναι αλήθεια ότι η Χαμάς, εκείνη η ομάδα φανατικών που άφησαν νεκρά τα ισραηλινά κιμπούτς, υποστηρίχθηκε στη δημιουργία της από το κράτος του Ισραήλ για να σπάσει την υπεροχή της Φατάχ, μιας μη θρησκευτικής και σοσιαλιστικής οργάνωσης που είχε τη νόμιμη εκπροσώπηση του παλαιστινιακού λαού και του οποίου η ισχύς στη δεκαετία του 1980 ανάγκασε το Ισραήλ να διαπραγματευτεί μια λύση, αυτή δύο κρατών, των οποίων τα σύνορα ήταν ανεπαρκή για τη σκληρή πτέρυγα της ισραηλινής κυβέρνησης. Είναι αλήθεια ότι, μετά την κοινωνική, πολιτική και στρατιωτική ανάπτυξή της, και τροφοδοτούμενη από τη συνεχή πολεμική του Ισραήλ, κέρδισε τις εκλογές το 2006 και ότι, μετά από μια σύγκρουση με την PLO, διατήρησε τον έλεγχο της Γάζας. Και είναι επίσης αλήθεια ότι, έκτοτε, το Ισραήλ έχει επιβάλει συνθήκες απόλυτου αποκλεισμού στον λαό της Γάζας, ο οποίος ζει με την πλάτη στον τοίχο, απειλούμενος και ασφυκτικός σε μια ύπαρξη καθαρής επιβίωσης που απειλεί την παραμικρή αξιοπρέπεια του ανθρώπου. .

Όλα αυτά είναι τόσο αληθινά όσο οι δολοφονίες της 7ης Οκτωβρίου στα χέρια της Χαμάς ήταν απαράδεκτης βαρβαρότητας. Αλλά το ίδιο ισχύει και για το γεγονός ότι η απάντηση του Ισραήλ εναντίον του άμαχου πληθυσμού είναι εξίσου βάναυση με αυτή των τρομοκρατών που ισχυρίζεται ότι πολεμά.

Αυτές τις μέρες βιώνουμε την απόλυτη αποτυχία της διεθνούς κοινότητας να καταλήξει σε συμφωνία για να σταματήσει αυτή η σφαγή. Και εν μέρει αυτό οφείλεται στην ικανότητα του Ισραήλ να οικοδομήσει το παράδειγμα πάνω στο οποίο κατανοούμε την αλήθεια της αραβο-ισραηλινής σύγκρουσης. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το παράδειγμα διαστρεβλώνεται. Και η αλήθεια στην οποία βασίζεται δεν είναι παρά ένα φυλλάδιο που προσπαθεί να μας κάνει να πιστέψουμε ότι η σύγκρουση μπορεί να ιδωθεί μόνο μέσα από τα μάτια του Σιωνισμού. Μπορούμε να αντισταθούμε σε αυτό.

Οι περισσότεροι από πέντε χιλιάδες νεκροί Παλαιστίνιοι, συμπεριλαμβανομένων χιλιάδων παιδιών, έχουν ήδη χάσει τον πόλεμο. Ας τους δώσουμε τουλάχιστον το δικαίωμά τους στην αλήθεια.