Ο Fernando Parra, ένας 39χρονος μηχανολόγος μηχανικός, έφυγε από το σπίτι στις 24 Οκτωβρίου γύρω στις 7:30 το πρωί. Μια κανονική εργάσιμη μέρα τον περίμενε στο Puerto Marqués, μισή ώρα από το σπίτι του στο Ακαπούλκο. Για εννέα χρόνια ο Πάρρα ήταν υπεύθυνος του μηχανοστασίου του Litos, ενός τεράστιου γιοτ μήκους άνω των 30 μέτρων, που χαροποιούσε τους πλούσιους τουρίστες που έφτασαν στο λιμάνι. Μια οκτάωρη μέρα θα μπορούσε να κοστίσει έως και 5.000 δολάρια, οπότε όταν το πλοίο έδεσε στην αποβάθρα, το πλήρωμα έπρεπε να το αφήσει πεντακάθαρο.
«Κανονικά, οι εργάσιμες μέρες στη βάση ήταν από τις 8 π.μ. έως τις 5 μ.μ., μετά πήγαινε σπίτι», λέει η Cristina Sánchez, η σύζυγός του. Αυτό συνέβαινε αν δεν είχε βγει ένα charter, μια μακροχρόνια ενοικίαση, όπως μερικές από αυτές που εμφανίστηκαν τους τελευταίους μήνες, όπου οι πελάτες είχαν ζητήσει να πάνε στο Puerto Vallarta ή στο Los Cabos. Έτσι ο Parra μπορούσε να περάσει ολόκληρες μέρες μακριά από το σπίτι, εβδομάδες, ακόμη και μήνες. Πέρυσι, για παράδειγμα, ο Parra και το υπόλοιπο πλήρωμα του Litos πέρασαν έξι μήνες ταξιδεύοντας στα νερά του Μεξικανικού Βόρειου Ειρηνικού.
Εκτός από τον Parra, ο καπετάνιος Ulises Díaz, που διηύθυνε το Litos για 17 χρόνια, έφτανε στο λιμάνι τις καθημερινές. Όπως τον περιγράφει η οικογένειά του, ο Díaz, 43 ετών, είναι άνθρωπος εκτός δρόμου. «Σφυρηλατήθηκε ακριβώς εδώ, στο Ακαπούλκο, πλένοντας πλοία, και από εκεί αναστήθηκε. Ήταν σέρφερ, επαγγελματίας ελεύθερος δύτης: άντεξε πέντε λεπτά κατευθείαν κάτω από το νερό”, λέει ο ετεροθαλής αδελφός του Ραούλ Μονρόι. “Αν κάποιος κατάφερε να επιβιώσει από την καταιγίδα, ήταν αυτός. Αλλά κανείς δεν μπορούσε να χειριστεί αυτό το τέρας”, προσθέτει.
Το τέρας, φυσικά, είναι ο τυφώνας Otis, το πιο δυνατό που θυμούνται στο Ακαπούλκο, ακόμα πιο δυνατό από την Παυλίνα, που έπληξε τις ακτές του Γκερέρο και της Οαχάκα το 1997. Από τη Δευτέρα 23 Οκτωβρίου οι ειδικοί είχαν βάλει στο στόχαστρο το φαινόμενο, τότε ακόμα μια καταιγίδα. Αλλά μέχρι την Τρίτη, οι επικοινωνίες από το Εθνικό Κέντρο Τυφώνων των ΗΠΑ, που εδρεύει στη Φλόριντα, προειδοποιούσαν ήδη για τη δύναμη που αποκτούσε η καταιγίδα και την ταχύτητα με την οποία το έκανε.
Το κέντρο ανέφερε αυτό στις 2 το μεσημέρι της Τρίτης, ώρα κεντρικού Μεξικού Otis θα χτυπούσε τις επόμενες ώρες ως τυφώνας κατηγορίας 4. Στις 5 μ.μ. οι ειδικοί ενημέρωσαν τις εκτιμήσεις τους και ανέφεραν ότι Otis Θα ήταν ένας «δυνητικά καταστροφικός τυφώνας κατηγορίας 5». Η πρόβλεψη είναι ότι θα φτάσει στην ξηρά αργά το μεσημέρι ή νωρίς το πρωί της Τετάρτης. Το τέρας, που δυνάμωνε και κέρδιζε ταχύτητα όσο περνούσαν οι ώρες, κατευθύνθηκε κατευθείαν προς το Ακαπούλκο.
Λίγοι στην παραλιακή πόλη το σκέφτηκαν Otis θα είχε χτυπήσει όπως έκανε. Απόδειξη είναι ότι, μετά από αίτημα των ιδιοκτητών, τα πληρώματα δεκάδων σκαφών παρέμειναν στα σκαριά. Ως συνήθως, η ικανότητά του να διευθύνει τα πλοία τους επέτρεψε να αντιμετωπίσουν μικρές καταιγίδες, καταιγίδες και κυκλώνες, αλλά αυτό που επρόκειτο να ακολουθήσει ήταν διαφορετικό. Τελικά, η καταιγίδα θα αφήσει εκατοντάδες βάρκες κατεστραμμένες και πολλά άλλα θα βυθιστούν. Πολλοί ναυτικοί θα πνίγονταν. Άλλοι παραμένουν αγνοούμενοι μέχρι σήμερα.
Σύμφωνα με την έκθεση της εισαγγελίας του Γκερέρο, 26 άνθρωποι εξακολουθούν να αγνοούνται Otis, τα περισσότερα στη θάλασσα. Υπάρχουν οι τέσσερις του Λητού. Υπάρχουν άλλοι τρεις – συμπεριλαμβανομένων δύο παιδιών εννέα και τεσσάρων ετών – που επέβαιναν στο Rosemary Christine, ένα τεράστιο γιοτ αναψυχής μήκους 25 μέτρων. Απόντες ακόμη ο καπετάνιος και ναύτης του El Sereno, που προσπάθησε να καταφύγει στον κόλπο Santa Lucia, μπροστά από τη ναυτική βάση, όπως το Litos. Λείπουν επίσης ο καπετάνιος του Aca Rey, Felipe Castro de la Paz, και οι ναύτες της Sir Lady, οι Bacchus, οι Side by Side, οι Vida, ψαράδες που κράτησαν τα καγιούκο τους μπροστά στο παραδοσιακό μέρος του Acapulco. ..
Άχρηστα εμπόδια
Πριν από μόλις τέσσερα χρόνια, ο ιδιοκτήτης του Litos αποφάσισε να μεταφέρει το πλοίο από το λιμάνι. Εγκατεστημένο κοντά στην παραλία Caleta, προς χαρά των χιλιάδων τουριστών που έρχονται κάθε χρόνο για να βουτήξουν στα ήρεμα νερά της, ο πλοίαρχος αποφάσισε να αλλάξει σκηνικό και να πάει με το σκάφος στην πρόσφατα χτισμένη μαρίνα του Puerto Marqués, στην άλλη πλευρά του Ακαπούλκο. . Ήταν μια φυσική αλλαγή για το γιοτ, το οποίο πλησίαζε τη διαμαντένια ζώνη του Ακαπούλκο, την πιο πλούσια περιοχή της παραλιακής πόλης.
Παρόλα αυτά, η μαρίνα Puerto Marqués είχε ένα πρόβλημα, σύμφωνα με τον Sánchez, τη σύζυγο του μηχανικού Parra: τα αντικυματικά εμπόδια της δεν λειτουργούσαν καλά. «Κάθε φορά που έβρεχε έπρεπε να πάνε και να ελέγξουν ότι το σκάφος δεν ήταν αγκυροβολημένο λόγω των κυμάτων», λέει η γυναίκα. Για το λόγο αυτό, το απόγευμα ή το βράδυ της 24ης Οκτωβρίου, ο καπετάνιος Díaz αποφάσισε να πάρει το πλοίο μακριά από εκεί. Στην προβλήτα τα κύματα ήταν χειρότερα από έξω και ο Λητός, με το άνοιγμα των φτερών του και τους 90 τόνους βάρους, μπορούσε να χτυπήσει τους βάλτους.
Εκείνη την ώρα, εκτός από τον Díaz και τον Parra, στο πλοίο παρέμειναν άλλα δύο άτομα, ο ναύτης Alejandro Sandoval, 33 ετών, και ο σπιτονοικοκυρά, Abigail Andrade, 29 ετών, υπάλληλος υποδοχής πελατών. Ο θείος του ναύτη, Σεζάρ Σαντοβάλ, λέει ότι ο νεαρός εργαζόταν ήδη στο πλοίο εδώ και ένα χρόνο. «Ασχολήθηκε με τη βαφή αυτοκινήτων και εκεί στη Λητό τον προσέλαβαν για συντήρηση και βάψιμο», λέει. Δεν είναι σαφές γιατί οι τέσσερις παρέμειναν στο σκάφος την ημέρα του τυφώνα. «Τον ανάγκασαν να μείνει», λέει ο Sandoval.
Ο ναύτης επικοινώνησε με την κοπέλα του το απόγευμα και το βράδυ. «Του είπα ότι φοβήθηκα πολύ», λέει ο θείος του. Ο Enrique Andrade, αδερφός της Abigail, λέει ότι η γυναίκα δούλευε στο σκάφος για οκτώ χρόνια. Δεν ήταν η πρώτη καταιγίδα, αλλά όσο περνούσαν οι ώρες ο αέρας άρχισε να δυναμώνει. Φοβούμενη ή όχι, χρειαζόταν τη δουλειά. Αν και μικρός, είχε ήδη τρία παιδιά και δουλειές σαν τις δικές του ήταν πολύ περιζήτητες στο λιμάνι.
Ο λοχαγός Ντίαζ οδήγησε τους Λίτους προς τη ναυτική βάση. Για να το κάνει αυτό έπρεπε να φύγει από τον κόλπο του Puerto Marqués, να πάει γύρω από την Punta Serena, στην ανοιχτή θάλασσα και να μπει στον κόλπο της Santa Lucía. Το σχέδιό τους ήταν να καταφύγουν κοντά στη βάση του Πολεμικού Ναυτικού, προστατευμένη από την ίδια την παράκτια γεωγραφία. Μετά τις 11 το βράδυ τα κινητά τηλέφωνα εξακολουθούσαν να λειτουργούν. Ο τυφώνας δεν είχε ακόμη μπει στο Ακαπούλκο. Παρόλο που δεν το γνώριζαν ακόμη, οι τέσσερις αντάλλαξαν τα τελευταία τους μηνύματα με τις οικογένειές τους.
Πρωτομαγιά
Στις 11 το βράδυ ο Πάρρα προσπαθούσε να καθησυχάσει τη γυναίκα του. «Ό,τι να ξέρω, θα είμαι ξύπνιος όλο το βράδυ», έγραψε. Ο Sánchez τον ρώτησε αν δεν θα κοιμόντουσαν εναλλάξ, όπως συνέβη όταν ήρθε η σειρά τους να μείνουν ξύπνιοι όλη τη νύχτα στο γιοτ. Αλλά είπε όχι. Η καταιγίδα δεν ήταν αρκετή για να γίνει χωρίς ένα ζευγάρι χέρια. Μέχρι τότε ο Díaz είχε καταφέρει να φέρει το πλοίο κοντά στη ναυτική βάση. Είχαν ρίξει άγκυρα εκεί. «Είμαστε περισσότερο πρόσφυγες», έγραψε ο Parra στον Sánchez στις 23:09.
Δύο λεπτά αργότερα, ο μηχανικός έστειλε στη γυναίκα του ένα βίντεο από την καταιγίδα, τραβηγμένο από το γιοτ. Ο Sánchez δεν μπορούσε να το δει μέχρι την επόμενη μέρα, όταν το σήμα άρχισε να αποκαθίσταται. Το βίντεο του Πάρρα είναι από τις λίγες γραφικές μαρτυρίες του τυφώνα που καταγράφηκαν από τη θάλασσα. Μιας και βρίσκεται στην καμπίνα του πλοίου, η φωνή του ακούγεται τέλεια, παρά τον αέρα: «Η κατάσταση γίνεται όλο και πιο έντονη. Υπάρχουν αρκετά σκάφη που δεν μπορούσαν πλέον να αγκυροβολήσουν. Έχουμε τους κινητήρες σε λειτουργία… Είναι πολύ, πολύ δυνατό. «Είμαστε νευρικοί, αλλά με αυτοπεποίθηση», λέει.
Η καταιγίδα προχώρησε γρήγορα. Οι συνεντεύξεις που έγιναν στο Ακαπούλκο τις τελευταίες ημέρες δείχνουν ότι το πρώτο μεγάλο πλήγμα ήρθε μετά τα μεσάνυχτα. Ο άνεμος εντάθηκε, ξεπερνώντας τα 270 χιλιόμετρα την ώρα, σχηματίζοντας ανεμοστρόβιλους που δυσκόλεψαν πολύ τον έλεγχο των σκαφών. «Στις 12.20 μ.μ., ο Ulysses έστειλε το τελευταίο Mayday από την Punta Bruja», λέει ο Monroy, το τελευταίο κάλεσμα για βοήθεια. «Είχαν χάσει τον έλεγχο των μηχανών τους και προσπαθούσαν να καταφύγουν ξανά στο Puerto Marqués», λέει ο Monroy.
Το ταξίδι του πλοίου εκείνες τις τελευταίες ώρες είναι ασαφές. Η Punta Bruja βρίσκεται ανάμεσα στη Santa Lucía και το Puerto Marqués, αλλά για να πάτε από το ένα στο άλλο πρέπει να αφήσετε το καταφύγιο των κόλπων και να αντιμετωπίσετε τα κύματα της ανοιχτής θάλασσας. «Σύμφωνα με όσα μας είπαν οι επιζώντες», λέει ο Sánchez, «η θάλασσα έσερνε το Litos στην ενδοχώρα, μέσω των Villas Alejandra». Σύμφωνα με συγγενείς των ναυτικών, αυτή η υποδιαίρεση εξακολουθεί να εμφανίζεται στη Santa Lucía.
Σε κάθε περίπτωση, το Ακαπούλκο θα ξυπνούσε συντετριμμένο ώρες αργότερα, όπως και οι όρμοι, γεμάτοι με ναυαγισμένα πλοία. Οι πρώτες μαρτυρίες των επιζώντων ναυτικών έδειξαν τη φρίκη της ένωσης, που αναγκάστηκαν να παραμείνουν στα γιοτ, χτυπημένα από τον χειρότερο τυφώνα που είχε υποστεί ποτέ η πόλη. Κάποιοι, όπως ο Μάρλον Βαλντέζ, είπαν σε συνέντευξή του σε αυτήν την εφημερίδα πριν από μερικές εβδομάδες ότι βρισκόταν στο έλεος της θάλασσας για 40 λεπτά μετά την ανατροπή του γιοτ του. Από θαύμα δεν πνίγηκε.
Ερευνα
Οι έρευνες ξεκίνησαν τις επόμενες ημέρες. Οι δύτες του γραμματέα του Πολεμικού Ναυτικού άρχισαν να χτενίζουν τον πυθμένα του κόλπου για να προσπαθήσουν να εντοπίσουν τα βυθισμένα πλοία. Στις 29 Οκτωβρίου, ο ιδιοκτήτης του Litos ναύλωσε δύο μικρά αεροπλάνα για να πετάξουν πάνω από την περιοχή Punta Bruja και να προσπαθήσουν να εντοπίσουν το πλοίο. Ο ένας έφυγε από το Zihuatanejo και ο άλλος από το Puerto Vallarta. Παρόλο που πέρασαν πολύ χρόνο και οι ερευνητές είδαν αντικείμενα στο νερό που υποδηλώνουν σώματα, δεν υπήρχε τύχη. Ήταν μπουφάν ή συντρίμμια από τα ίδια τα γιοτ.
Στις 31 Οκτωβρίου ο ιδιοκτήτης, του οποίου η ταυτότητα δεν είναι γνωστή – οι οικογένειες των τεσσάρων από τη Λητό προτιμούν να μην αποκαλύπτουν την ταυτότητά τους, δεδομένης της βοήθειας στις έρευνες – νοίκιασε μια βάρκα για να ερευνήσει και τον κόλπο. Πήγαν στο νησί La Roqueta, ακριβώς μπροστά από την προβλήτα Caleta. Ο Monroy, ο οποίος πήγε στο σκάφος αναζήτησης, εξηγεί ότι στην πραγματικότητα έφτασαν εκεί κατά λάθος. Είχαν εντοπίσει ένα δορυφορικό σήμα, μια κλήση για βοήθεια. Νόμιζαν ότι μπορεί να προερχόταν από τη σωσίβια σχεδία Litos. «Αλλά ήμασταν μπερδεμένοι από το σήμα από τον μικρό φάρο στο νησί», λέει.
Ωστόσο, η αναζήτηση δεν ήταν εντελώς άκαρπη. Ο Monroy, ο οποίος εργαζόταν στο Litos ως πρώτος αξιωματικός πριν από χρόνια, λέει ότι βρήκε τμήματα ενός τοίχου καμπίνας στο γιοτ. «Αναγνώρισα τον τοίχο, τον φεγγίτη και ένα κομμάτι δάπεδο από ξύλο τικ», λέει. Βρέθηκαν επίσης πολυάριθμα μπουφάν από τα σκάφη με γυάλινο πάτο που λειτουργούσαν στην παραλία Καλέτα, πολυθρόνες, ακόμη και ολόκληρα σκάφη, σκαρφαλωμένα στα βράχια του νησιού. Τίποτα άλλο όμως από τον Λητό.
Αυτό το Σαββατοκύριακο, οικογένειες αγνοουμένων ναυτικών ενώθηκαν ξανά κοντά στη βάση του Ναυτικού του Ακαπούλκο. Ο Enrique Andrade, ο αδερφός της Abigail, ο σπιτονοικοκυρά της Λητούς, επέκρινε το γεγονός ότι η Εισαγγελία δεν έδωσε λεπτομέρειες για το έργο του Πολεμικού Ναυτικού. Οι οικογένειες θέλουν το Πολεμικό Ναυτικό να τις συμπεριλάβει στις αναζητήσεις τους, για να διευρύνει την περιοχή αναζήτησης. Ένας από τους φόβους του είναι ότι το Litos εξακολουθεί να επιπλέει, ανοιχτά. Είθε ο δικός σου να είναι εκεί, νεκρός ή ζωντανός. Είναι μακρινό ενδεχόμενο, αλλά η απόγνωση μεγάλη και η απουσία των ναυτικών πληγώνει την ψυχή του λιμανιού.
Εγγραφείτε εδώ στο ενημερωτικό δελτίο EL PAÍS México και λάβετε όλες τις βασικές πληροφορίες για τις τρέχουσες υποθέσεις σε αυτήν τη χώρα