Ένα επιχείρημα που μιλάει μόνο για την τρομοκρατία της Χαμάς είναι μια λογική παγίδα της «αντίστροφης αιτιότητας»: μπερδεύει την αιτία και το αποτέλεσμα, αντιστρέφοντας τη σειρά. Το δεύτερο λάθος είναι να κατηγορούμε όποιον επικεντρώνεται στην πολυπλοκότητα της σύγκρουσης χωρίς να αγνοεί την παλαιστινιακή προοπτική ότι αρνείται την τρομοκρατία της Χαμάς. Και από εκεί φτάνουμε στο παρατσούκλι «αντισημίτης» και μια κλειστή συζήτηση. Το απλό δυαδικό είναι να έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στο Ισραήλ ή τη Χαμάς, τον ψευδή διχασμό «πολιτισμός ή βαρβαρότητα».
Η κατανόηση δεν δικαιολογεί: αποδομεί αντιφάσεις και αποχρώσεις. Η προέλευση αναφέρεται στα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στην Ευρώπη κατά των Εβραίων και το Ολοκαύτωμα. Μετά στο Κράτος του Ισραήλ, που δημιουργήθηκε με το αξίωμα ότι θα ήταν η μόνη εγγύηση ότι δεν θα υπάρξει νέο Ολοκαύτωμα. Ιδρύθηκε εκεί όπου, σύμφωνα με τον Daniel Baremboin, «ο εβραϊκός λαός καλλιέργησε ένα όνειρο: μια δική του γη (…) (…) στη σημερινή Παλαιστίνη. Αλλά από αυτό το όνειρο προέκυψε μια προβληματική και βασικά ψευδής υπόθεση: μια γη χωρίς λαό για έναν λαό χωρίς γη. Στην πραγματικότητα, ο εβραϊκός πληθυσμός της Παλαιστίνης (…) (…) ήταν μόνο 9%. Επομένως, το 91% του πληθυσμού δεν ήταν Εβραίοι, αλλά Παλαιστίνιοι, καλλιεργούνταν για αιώνες (…) (…) και δεν έβλεπαν κανένα λόγο να εγκαταλείψουν τη γη τους. Επομένως, η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη».
Η «ανεξαρτησία» ή «απελευθέρωση» των Εβραίων ήταν η Νάκμπα – «καταστροφή» – για 700.000 Παλαιστίνιους από 400 χωριά, που εκδιώχθηκαν στην έρημο υπό την απειλή όπλων και σφαγές, μέχρι που έγιναν μειοψηφία. Αυτός ο αποικισμός απαιτούσε την απανθρωποποίηση του Άλλου για να δικαιολογήσει τη βία. Χιλιάδες παλαιστινιακά σπίτια καταλήφθηκαν από Ευρωπαίους και Αμερικανούς Σιωνιστές ξεκινώντας από το 1947. Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, η Χάνα Άρεντ και ο Ραβίνος Τζεσουρούν Καρντόζο προειδοποιούσαν σε μια επιστολή του 1948: «Στις 9 Απριλίου, συμμορίες τρομοκρατών επιτέθηκαν σε αυτό το ειρηνικό χωριό, που δεν ήταν στρατιωτικός στόχος. σκότωσε τους περισσότερους από τους κατοίκους του – 240 Παλαιστίνιους άνδρες, γυναίκες και παιδιά – και άφησε κάποιους ζωντανούς να παρελαύνουν στους δρόμους της Ιερουσαλήμ. Κάλεσαν ξένους ανταποκριτές να δουν τα βουνά των πτωμάτων και τις καταστροφές που προκλήθηκαν στο Ντέιρ Γιασίν». Η επιστολή κατηγορεί τον Herut – μετέπειτα το κόμμα Λικούντ του Bibi Netanyahu – ότι προώθησε «ένα μείγμα υπερεθνικισμού, θρησκευτικού μυστικισμού και φυλετικής ανωτερότητας» για «να επιτύχει τον στόχο του να είναι ένα ηγετικό κράτος».
Η τρομοκρατία στις βιβλικές χώρες δεν ξεκίνησε στις 7 Οκτωβρίου 2023. Η πολιτική του αποικισμού και της εθνοκάθαρσης εντάθηκε με τη δημιουργία του Ισραήλ. Και με τις άμπωτες δεν σταμάτησε ποτέ. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η συζήτηση είναι προκατειλημμένη εάν επικεντρώνεται μόνο στη Χαμάς. Ούτε η τρομοκρατία ξεκίνησε με τις επιθέσεις αυτοκτονίας που ξεκίνησαν το 1996 στις οποίες η Χαμάς βοήθησε στην υπονόμευση των Συμφωνιών του Όσλο του 1993 μεταξύ του Γιάσερ Αραφάτ για την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) και του Γιίσακ Ράμπιν για το Εργατικό Κόμμα του Ισραήλ. Ούτε ξεκίνησε το 1929 με τη σφαγή 135 Εβραίων στη Χεβρώνα από αραβικές ορδές. Εξαπολύοντας σφαγές ο ένας στον άλλο διατηρείτε τον κύκλο της εκδίκησης.
Ήδη το 1978, ο ισραηλινός στρατός συνετέλεσε στους Παλαιστίνιους χρηματοδοτώντας τις κορανικές μεντρεσέ, τροφοδοτώντας έναν φονταμενταλισμό αντίθετο με τον αριστερό κοσμισμό της PLO για να τον αποδυναμώσει. Το 1979 οι Ηνωμένες Πολιτείες εφάρμοσαν αυτό το δόγμα στο Αφγανιστάν: όπλισαν την Αλ Κάιντα εναντίον της ΕΣΣΔ. Το 1981, ο Ισραηλινός στρατηγός Yitzhak Segev δήλωσε Οι Νιου Γιορκ Ταιμς: «Η ισραηλινή κυβέρνηση μου έδωσε χρήματα και τα δώρισε στα τζαμιά στη Γάζα». Έσπερναν τους σπόρους της Χαμάς. που προκύπτει από την απογοήτευση των Παλαιστινίων για την αποτυχία απόκτησης κράτους: το πολιτικό κόστος το πλήρωσε ο Αραφάτ. Έτσι οι κληρικοί κέρδισαν τις εκλογές στη Γάζα και στη συνέχεια οργάνωσαν πραξικόπημα κατά της PLO (τώρα της Παλαιστινιακής Αρχής).
Το 2013 ο Γιουβάλ Ντίσκιν – πρώην αρχηγός ασφαλείας του Ισραήλ – δήλωσε: «με τα χρόνια, ένας από αυτούς που συνέβαλαν περισσότερο στην ενίσχυση της Χαμάς ήταν ο Νετανιάχου, από την πρώτη του κυβέρνηση το 1996». διαδηλώσεις κατά της υπογραφής της ειρήνης στις οποίες φώναζαν «Θάνατος στον Ράμπιν!», ένας ακροδεξιός τον σκότωσε και τη θέση του πήρε ο σημερινός πρωθυπουργός.
Το 2019, ο πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ Εχούντ Μπαράκ είπε ότι το σχέδιο του Νετανιάχου ήταν πάντα «να κρατήσει τη Χαμάς ζωντανή και καλά… με το κόστος να εγκαταλείψει τους νότιους Ισραηλινούς (τους γείτονες της Γάζας) για να αποδυναμώσει την PLO στη Δυτική Όχθη». Η λογική ήταν ότι – μέσω της Χαμάς – «είναι πιο εύκολο να εξηγήσεις στους Ισραηλινούς ότι δεν υπάρχει κανένας να καθίσει και να διαπραγματευτεί μαζί του». Και το ίδιο και στον υπόλοιπο κόσμο, αν απαιτήσουν από το Ισραήλ να αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος και να σταματήσει τη σφαγή αμάχων. Με τη Χαμάς στην εξουσία στη Γάζα, το παλαιστινιακό έδαφος είναι κατακερματισμένο, όχι μόνο φυσικά αλλά και πολιτικά: υπάρχουν δύο κυβερνήσεις στην ίδια «χώρα».
Ο Νετανιάχου και η Χαμάς είναι θανάσιμοι εχθροί που αντιτίθενται στην ύπαρξη δύο κρατών. Αυτή η συμβίωση απαιτεί να είναι ο άλλος στην εξουσία. Οι επιθέσεις αυτοκτονίας της Χαμάς εδραίωσαν τον Νετανιάχου το 1996: ο αγώνας κατά της τρομοκρατίας δίνει ψήφους.
Ο ακροδεξιός υπουργός Άμυνας, Αβίγκντορ Λίμπερμαν, είπε το 2020 ότι ο Νετανιάχου είχε στείλει τον Γιόσι Κοέν – επικεφαλής της Μοσάντ – στο Κατάρ επειδή αυτό το εμιράτο είχε σταματήσει να στέλνει χρήματα στη Γάζα (η Λωρίδα επιβιώνει χάρη στην ξένη βοήθεια). Και είπε ότι ο Κοέν πήγε να τους «παρακαλέσει» να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν τη Χαμάς. Ο Λίμπερμαν είπε: «Ξαφνικά ο Νετανιάχου εμφανίστηκε ως υπερασπιστής της Χαμάς». Ένα χρόνο αργότερα, διέρρευσαν φωτογραφίες από βαλίτσες με χρήματα που παραδόθηκαν στη Χαμάς και ο Λίμπερμαν παραιτήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας: «είναι η πρώτη φορά που το Ισραήλ χρηματοδοτεί την τρομοκρατία εναντίον του». Αλλά ο φονταμενταλισμός αυτού του γερακιού τον εμπόδισε να δει ότι αυτό ήταν υπέρ του.
Ο υπουργός Οικονομικών του Νετανιάχου συγκάλυψε τα πάντα: «Για εμάς, η Χαμάς είναι ένας πόρος και η Παλαιστινιακή Αρχή είναι ένα βάρος». Ο ίδιος ο Νετανιάχου δήλωσε: «πρέπει να υποστηρίξουμε την αποστολή κεφαλαίων στη Γάζα γιατί η διατήρηση του διαχωρισμού μεταξύ της Παλαιστινιακής Αρχής και της Χαμάς αποφεύγει τη σύναψη συμφωνίας για το Παλαιστινιακό κράτος.» Εάν η Παλαιστινιακή Αρχή επιδιώκει κάποια ενότητα με τη Χαμάς στις σχέσεις με το Ισραήλ την κατηγορεί για συνεργασία με τρομοκράτες Και ο Νετανιάχου λέει ότι δεν θα διαπραγματευτεί με τον Πρόεδρο Μαχμούντ Αμπάς επειδή δεν εκπροσωπείται λόγω δύο κυβερνήσεων.Το σχέδιό του είναι να μην αναγνωρίσει ποτέ την Παλαιστίνη.
Το σημερινό Υπουργείο Πληροφοριών του Ισραήλ μελετά τη «μεταφορά» των κατοίκων της Γάζας στη χερσόνησο του Σινά της Αιγύπτου. Ο υπουργός Amichai Eliyahu πρότεινε να τους ρίξει η ατομική βόμβα και δεν χρειάστηκε να παραιτηθεί. Οι Ισραηλινοί κριτικοί μιλούν για το λάθος της δημιουργίας ενός αδάμαστου τέρατος στη Γάζα. Αλλά ήταν ένα κατ’ εικόνα και ομοίωση, χρήσιμο για τη συνέχιση του αποικισμού στον 21ο αιώνα. Η ισραηλινή αδιαλλαξία έχει απογοητεύσει και ριζοσπαστικοποιήσει χιλιάδες Παλαιστίνιους που έχουν υποβληθεί σε απαρτχάιντ. Η λαϊκή αντίσταση και ακόμη και η αδιάκριτη εκδίκηση της Χαμάς έχουν ριζοσπαστικοποιήσει την πλειοψηφία στο Ισραήλ. Τώρα, η «εκδίκηση» –όπως την όρισε ο Νετανιάχου– εναντίον των Παλαιστινίων αμάχων θα οδηγήσει πολλούς από αυτούς στον εξτρεμισμό. Γι’ αυτό η σύγκρουση δεν έχει διέξοδο. Ή θα λυθεί από το νόμο της ζούγκλας, σε αντίθεση με αυτό που είναι «πολιτισμένο».
Αυτό κρατά τους Παλαιστίνιους σε ατιμία και τον μουσουλμανικό κόσμο σε βραστό νερό. Και οι Ισραηλινοί στην ανασφάλεια, χειραγωγούμενοι από αιμοδιψείς πωλητές «προστασίας». Οι περισσότεροι Ισραηλινοί ηγέτες δεν είχαν το μεγαλείο ή την ταπεινοφροσύνη να ρωτήσουν «γιατί μας μισούν οι γείτονές μας;» Λίγοι εμπνεύστηκαν από την οξύνοια των Εβραίων όπως ο Σπινόζα, ο Κάφκα, ο Μαρξ, ο Οζ, ο Κανέτι, ο Μπέντζαμιν ή ο Φρόιντ. Σχεδόν πάντα συμπεριφέρονταν σαν βάρβαροι, πιστεύοντας ότι ήταν «πολιτισμοί». Η ιστορία δείχνει ότι χρειάζονται αιώνες για να υποτάξει τους αποικισμένους. Αν υπάρχει κυριαρχία, υπάρχει αντίσταση. Και αυτό μπορεί να πάρει ανεπιθύμητα μονοπάτια, τα πιο σκληρά. Αυτά τα μίση θα μετατραπούν σε θυμό, μέχρι να υπάρξουν δύο καταστάσεις. Αλλά θα υπάρχει μόνο ένα.