Υπάρχει ένα παλιό ισπανικό ρητό που λέει κάτι σαν “όποιος έρθει πίσω, μαζευτείτεΣτην αρχή χρησιμοποιήθηκε για να γιορτάσει την καλή δουλειά που έγινε: ήταν σχεδόν μια πρόκληση, με την ιδέα “ας δούμε ποιος μπορεί να ταιριάξει με αυτό που έγινε ή να προλάβει αυτούς που ήρθαν πριν”. Ωστόσο, το χρησιμοποιούμε περισσότερο ως έκφραση προειδοποίησης: κάτι σαν «αυτό υπάρχει και όποιος έχει να αντιμετωπίσει αυτήν την πραγματικότητα… τότε ασχολήσου με ό,τι βρει».
Το φανταζόμαστε Πέδρο Σάντσες Θα ήθελε να φανταστεί τον διάδοχό του ως κάποιον που έχει το πρώτο από τα νοήματα μπροστά του (την πρόκληση να ισοφαρίσει αυτούς που ήρθαν πριν από εμάς). Έχουμε την αίσθηση ότι αυτός ο ίδιος διάδοχος, το 2025-27 ή ποιος ξέρει πότε, θα δει τον εαυτό του περισσότερο στο ρόλο κάποιου που έχει περιέλθει σε μια κατάσταση και δεν ξέρει πώς να βγει από αυτήν. Γιατί αυτές οι εβδομάδες προεπενδυτικών διαπραγματεύσεων ενισχύουν την αίσθηση ότι ο σοσιαλιστής δεν είναι μόνο ικανός Αλλαξε γνωμη σε αμέτρητα ζητήματα, αλλά δεν είναι διατεθειμένος να βαλτώσει σε ακανθώδη βραχυπρόθεσμα ζητήματα, εάν αυτά μπορούν να επιλυθούν σε λίγα χρόνια· αρκετά για να πρέπει να τα αντιμετωπίσει κάποιος άλλος.
Όλες οι μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ισπανική οικονομία θα συνεχίσουν να περιμένουν να επιλυθούν μόλις ο Sánchez φύγει από το παλάτι Moncloa. Ναι, ακόμα κι αν απομένουν τουλάχιστον τρία ή τέσσερα χρόνια μέχρι να φτάσει αυτή η στιγμή, μπορούμε να πούμε ότι οι βάσεις έχουν ήδη μπει ώστε η σημερινή κυβέρνηση να μην χρειαστεί να αποφασίσει επί της ουσίας για οποιοδήποτε περίπλοκο ζήτημα. Κατά μία έννοια είναι ένα αριστούργημα (κακής) πολιτικής: προτείνω απίθανα σενάρια, καθιερώνω στοιχεία προσαρμογής που δεν θα χρειαστεί να εφαρμόσω άμεσα και αποφεύγω αντιδημοφιλείς αποφάσεις.
Σε τόσο διαφορετικά θέματα όπως οι συντάξεις ή η ενεργειακή μετάβαση, βλέπουμε το ίδιο μοτίβο. Πρωτα απο ολα, Η κυβέρνηση χρειάζεται έγκριση από τις Βρυξέλλες και πρέπει να δώσουμε κάτι στους γραφειοκράτες της κοινότητας, αρκετό για να φαίνεται ότι είμαστε απασχολημένοι. Φυσικά, μια οριστική απάντηση θα περιλάμβανε την είσοδο στο α βορβορώδης πολιτικό, το είδος που ο πρόεδρος προσπαθεί πάντα να αποφύγει. Αλίμονο στους δίκαιους. αυτά που χρειάζονται για να εγγυηθούν την επένδυση και τη μονιμότητα στη Moncloa, και όχι ένα ακόμη.
Οπότε πριν ληφθεί απόφαση, αναβάλλεται. ΟΠΩΣ ΚΑΙ? Έθεσα ένα μελλοντικό σχέδιο και με μια αναφορά ότι οι προβλέψεις μου θα μπορούσαν να εκπληρωθούν αν όλα πάνε καλά. Στις συντάξεις, εάν τονώσουμε την ανάπτυξη και την παραγωγικότητα, αν αυξήσουμε το εργατικό δυναμικό, εάν οι Ισπανοί συνταξιοδοτηθούν πολύ αργότερα… εάν ικανοποιηθούν όλα αυτά τα ναι, ίσως δεν θα χρειαστεί να γίνουν περαιτέρω προσαρμογές πέρα από αυτές που ήδη υπάρχουν.
Στην αγορά ενέργειας, όπως εξηγήσαμε πριν λίγες μέρες, Tales of the Milkmaid από την Teresa Ribera Μας λένε αν το εγκαταστήσουμε σε μια δεκαετία διπλάσιο αριθμό ηλιακών συλλεκτών ή ανεμόμυλων για αυτά που κάναμε σε όλη την ιστορία μας, αν οι Ισπανοί άρχιζαν να αγοράζουν ηλεκτρικά αυτοκίνητα σαν να μην υπήρχαν άλλες επιλογές, αν οι δομές ιδιοκατανάλωσης αυξάνονταν ακόμη περισσότερο, αν μεταβήκαμε μαζικά σε ηλεκτρικά οχήματα… αν όλα αυτά αν είναι ικανοποιημένοι, ίσως δεν θα υπάρχει ο κίνδυνος ελλείψεων ούτε θα χρειαστεί να πετάξουμε, όπως η Γερμανία, άνθρακα και φυσικό αέριο για να αντικαταστήσουμε την πυρηνική ενέργεια. Εάν δεν γίνονται σεβαστά, κάποιος θα πρέπει να λάβει πολύ δαπανηρά μέτρα το 2028-30: αλλά αυτός δεν θα είναι πια αυτός.
Φυσικά υποτίθεται ότι το ίδιο συμβαίνει και με το ουσιαστικό ενοποίηση των δημοσίων λογαριασμών. Προς το παρόν, απομακρυνόμαστε από τον πληθωρισμό (η είσπραξη αυξάνεται και το κόστος του χρέους μειώνεται χωρίς να χρειάζεται να πάρετε άβολες αποφάσεις), αλλά κάποια στιγμή κάτι θα πρέπει να γίνει. Οταν? Στο πιο μακρινό μέλλον. Μάλιστα στη συμφωνία PSOE-Sumar δεν υπάρχουν καν εξαγγελίες για μεγάλες αυξήσεις φόρων. Ό,τι λίγο υπάρχει υπάρχει αγύρτης: αύξηση σε εταιρείες που από τότε που ανακοινώθηκε προσπάθησαν να εξηγήσουν ότι δεν θα είναι έτσι. Και όχι πολλά περισσότερα. Θα υπάρξουν αυξήσεις φόρων; Ναι, αλλά μια ριζική αλλαγή δεν είναι καν νοητή σε αυτό το σημείο.
Δεν μας εκπλήσσει που το περιφερειακή χρηματοδότηση που εγκαταλείπει τις απαιτήσεις του ERC και ο Junts ακολουθεί τον ίδιο δρόμο. Δεδομένου ότι τώρα υπάρχουν χρήματα στο κουτί, υποσχόμαστε λίγα περισσότερα για όλους (καλά, περισσότερα για κάποιους από άλλους, αφού είμαστε ίσοι αλλά κάποιοι είναι πιο ίσοι από άλλους) και έτσι φιμώνουμε τους διαφωνούντες. Θα έρθει η μέρα που θα πρέπει να αφήσεις το ψαλίδι, αλλά κάποιος άλλος θα το βρει. Ή, τουλάχιστον, έρχεται σε μερικά χρόνια και είναι πολύ καιρός να ανησυχείς τώρα.
Αν κάτι χαρακτήριζε τον πολιτικό Sánchez, ήταν πάντα ο βραχυπρόθεσμος προσανατολισμός του. Τα προβλήματα αντιμετωπίζονται όταν εμφανίζονται. Γι’ αυτό είναι ικανός για αυτό Αλλαξε γνωμη σε 48 ώρες και πες ότι δεν λέει ψέματα. Εν μέρει νομίζω ότι το εσωτερικεύει ο ίδιος: αν δεν ήταν πρόβλημα πριν, έδωσε μια απάντηση όταν τον ρώτησαν για ένα θέμα. Εάν είναι τώρα, προσαρμόζει τη θέση του σε αυτήν την αλλαγή στο καθεστώς.
Θα υπάρξουν εκείνοι που πιστεύουν ότι τελικά αυτό το οικονομικό πράγμα είναι λιγότερο σοβαρό και ότι το θεσμική καταστροφή αυτό που διαπράττει με την αφοσίωσή του στους Καταλανούς πραξικοπηματίες είναι πολύ πιο σημαντικό. Και είναι αλήθεια. Αλλά τελικά δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά: από την αμνηστία μέχρι τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος (μη) υπάρχει ένα κοινό νήμα, αυτό του επιζώντος που σκέφτεται μόνο τον εαυτό του και αυτό που χρειάζεται σήμερα για να φτάσει στο αύριο, χωρίς να ανησυχεί στο ελάχιστο για το τι αφήνει σε όποιον του συμβεί. Η ισπανική οικονομία δεν μπορεί να περιμένει άλλα τέσσερα χρόνια. Δεν είναι ότι σε δυο τρίμηνα θα πέσουμε από τον γκρεμό όπως ο ελληνικός, αλλά φαίνεται ότι έχουμε μπροστά μας άλλα τέσσερα χαμένα χρόνια, όπως την τελευταία ενάμιση δεκαετία, αυτής της στασιμότητας που θυμίζει ολοένα και περισσότερο παράλυση. Και ποιος έρχεται πίσω; Λοιπόν, οδήγησε, θα πρέπει πραγματικά να οδηγήσεις.