Ανάλυση του Flashback 2: Περίμενα τριάντα χρόνια την επιστροφή του και το αποτέλεσμα είναι μια καταστροφή, μια απόλυτη απογοήτευση

Κλήθηκε Εξασθένιση σε μαύρο και μας απογοήτευσε όλους. Σε σημείο που πρακτικά ξεχνάμε την ύπαρξή του (καλά, εκτός από τον Álvaro Castellano, που το διατηρεί στο αρχικό του κουτί). ΠΡΟΣ ΤΗΝ Αναδρομή στο παρελθόνεκείνο το αγαπημένο παιχνίδι του Λογισμικό Delphine Στη δεκαετία του ’90 δεν του άρεσε πολύ η μετάβαση στο 3D. Ούτε όταν η Ubisoft αποφάσισε να κάνει ένα remake που πέρασε χωρίς πόνο ή δόξα. Και τώρα, τριάντα χρόνια αργότερα του αρχικού παιχνιδιού, η συνέχεια του υπολείπεται επίσης. Ούτε καν κοντά στο να είναι. Backfire 2 Είναι το παιχνίδι που με έχει απογοητεύσει περισσότερο εδώ και πολύ καιρό. Είναι ακόμα χειρότερο, γιατί δεν είναι απλώς φτωχό σε σχεδιασμό και απόδοση. Αυτό είναι πρακτικά άπαιχτο.

Τα βίντεο δεν προκάλεσαν τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά παρέμεινα σίγουρος ότι αυτή η ομάδα των Microids, με επικεφαλής τον σκηνοθέτη του πρωτότυπου, Paolo Cuisset, μπορούσε να πετύχει καλά πράγματα χωρίς να χρειάζεται πολλή ανθοφορία. Δυστυχώς, όλες οι αμφιβολίες που προέκυψαν μέσα μου όχι μόνο επιβεβαιώθηκαν. Απλώς είμαι χειρότερος. Conrad B. Hart, ο χαρακτήρας μας που επαναλαμβάνει τον ρόλο και συνεχίζει την ιστορία ακριβώς εκεί που τελείωσε το πρωτότυπο, έχει α ξαφνική κίνηση και με τη χειρότερη απόκριση ελέγχου που μπορείτε να φανταστείτε.

Το Flashback 2 δεν έχει αυστηρά δισδιάστατη προοπτική, αλλά μάλλον έχει κάποιο βάθος. Πρέπει να πω ότι σπάνια έχω συναντήσει ένα παιχνίδι που δεν αντικατοπτρίζει τα προβλήματα αυτής της προοπτικής, καθώς είναι δύσκολο να γνωρίζεις πότε ακριβώς βρίσκεσαι κοντά σε ένα αντικείμενο ή σε καλή θέση με ένα στοιχείο σεναρίου, όπως για παράδειγμα σκάλες. Και το Flashback 2 έχει μια από τις χειρότερες υλοποιήσεις που έχω δει ποτέ, οπότε δεν έχω και πολλά οφέλη από αυτό. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού μου Είμαι παθιασμένος με οτιδήποτε είναι δυνατό: κάγκελα, κουφώματα θυρών, αγωγοί εξαερισμού… Όλα αυτά για να δώσουν περισσότερο βάθος σε ένα σκηνικό που πιθανότατα θα μπορούσε να είχε κατασκευαστεί και να πλοηγηθεί πιο γρήγορα με μια αληθινή 2D προοπτική. Ή απλώς σχεδιάστηκαν καλύτερα.

Ούτε αυτό βοηθάει Τεχνικά είναι επίσης πολύ αμφισβητήσιμο. Ένα παιχνίδι με τα χαρακτηριστικά του Flashback 2 θα μπορούσε να παιχτεί σε ένα PS5 σε σταθερά 60 καρέ και έως εγγενή 4K, αλλά το παιχνίδι έχει θολή ανάλυση και ρυθμό καρέ 30 που δεν μπορεί καν να κρατήσει σταθερό ανά πάσα στιγμή. γεγονός που καθιστά την πλοήγηση στη σκηνή ακόμα πιο δύσκολη. Το έπαιξα στο PS5, αλλά διαβάζω και πολλές ασυνέπειες στο PC, οπότε δεν θέλω να φανταστώ τι θα γίνει με τη μελλοντική έκδοση στο Switch. Πιστεύετε ότι τα πράγματα είναι ήδη άσχημα με αυτό; Λοιπόν, περιμένετε, αυτό μόλις ξεκίνησε.

Η αναδρομή δεν είναι αυτή

Το Flashback μας εξέπληξε με όλα όσα δεν είχε το Flashback 2. Τα κινούμενα σχέδια τους ήταν απίστευτα και το περιβάλλον τους μαγευτικό. Αλλά πάνω από όλα ήταν ο συνδυασμός της στυλιζαρισμένης δράσης με έναν τύπο πλατφόρμας που το ενέπνευσε πρίγκιπας της Περσίας πολύ πρωτότυπο. Μικροειδή Πρέπει να σκέφτηκε ότι το άλμα δεν χρησιμοποιείται πλέον στα βιντεοπαιχνίδια και ξέχασε τις πλατφόρμες ρίξτε τον εαυτό σας εντελώς στη δράση. Στην πραγματικότητα δεν έχει κουμπί άλματος, αλλά μάλλον κουμπί που το ανυψώνει όταν πλησιάζει σε μια προεξοχή. Αυτό αποτρέπει το παιχνίδι από το να μπορεί να περιλαμβάνει τμήματα πλατφόρμας, προκλητικά ή άλλα, και από το να είναι ευέλικτο στις κινήσεις του. Το Rolling είναι επίσης μια ενέργεια που δεν εφαρμόζεται σωστά.

Αλλά είναι ακριβώς έτσι η δράση είναι χειρότερη. Η δυναμική του θυμίζει ένα δίδυμο shooter που δεν προσφέρει κανενός είδους ανατροφοδότηση στον παίκτη είτε χτυπάει είτε όχι, με ένα μάλλον αμφισβητήσιμο reload animation. Οι εχθροί εμφανίζονται από το πουθενά, τα σημεία ελέγχου εμφανίζονται στη μέση της μάχης και σε κανένα σημείο δεν νιώθετε ότι κάνετε κάτι άλλο από το να πατάτε τη σκανδάλη.

Το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να σωθεί θα ήταν ο σχεδιασμός του σεναρίου, ο οποίος σώζει την ιδέα του πρωτότυπου για πλοήγηση σε έναν πλανήτη χωρισμένο σε μικρούς χάρτες των οποίων οι αποστάσεις θα μπορούσαν να σωθούν χάρη στην πολύ γρήγορη μεταφορά. Αναφέρεται σε αυτό τόσο πολύ που χρειάζεται και πάλι να κάνουμε μικρές δουλειές για να πάρουμε χρήματα. Το πρόβλημα είναι η μεταφορά. Στο πρωτότυπο είχαμε ένα στιγμιαίο μετρό που μας μετέφερε σε διαφορετικές περιοχές. Εδώ χτίστηκε για να φάση ιππασίας μοτοσυκλέτας κατά μήκος ενός φουτουριστικού αυτοκινητόδρομου ο οποίος, ως ιδέα, ακούγεται καλός, αλλά είναι άχρηστος και δεν είναι πολύ διασκεδαστικός στο παιχνίδι και βοηθά μόνο να επιμηκύνει τις αποστάσεις από χάρτη σε χάρτη, μεταξύ των οποίων πρέπει να κινείσαι συνεχώς. Αποδεικνύεται έτσι επαναλαμβανόμενες που το λέει κυριολεκτικά ακόμα και ο σύντροφος AI του Conrad…

Και το Flashback 2 δεν κάνει τίποτα άλλο από το να παρουσιάζει αυτές τις «δραστηριότητες» πιο καταστροφικές. Ένα gadget σάρωσης τοίχου που βρίσκεται στο άλλο φάσμα διασκέδασης από το παιχνίδι παζλ. Half-Life Alyxένας stealth μηχανικός χωρίς καμία προσποίηση, ένα δευτερεύον πυρ για το όπλο που είναι πρακτικά ανεξέλεγκτο όταν δεν σπάει… και το κόσμημα στο στέμμα: μια μάχη καλύτερες στιγμές που κάνει το Rise of the Robots καλό. Μόνο κάποιες εξηγήσεις στους ολοκύβους που διευρύνουν λίγο τη γνώση αυτού του κόσμου μου φάνηκαν χωρίς ενδιαφέρον, ούτε καν η κύρια πλοκή. Όχι ότι ήταν το δυνατό σημείο του πρωτότυπου, αλλά τουλάχιστον εκεί είχαμε χάσει τη μνήμη μας. Εδώ στην αρχή δεν έχουμε άλλο στόχο από το να αναζητήσουμε τον συνάδελφό μας Ian ενώ μας κυνηγούν οι αρχές. Επιπλέον, οι συνεχείς αναφορές στη λαϊκή κουλτούρα το μόνο που κατάφεραν ήταν να με βγάλουν από αυτό το σύμπαν, όπως ένας μαφιόζος ονόματι Μάικ Κορλεόνι ή ένας χαρακτήρας που λέει τα περίφημα «Game Over, man!».

Δεν ξέρω τι έγινε με την ανάπτυξη αυτού του παιχνιδιού, αλλά αυτό που ανακάλυψα, παίζοντας το Flashback 2 στην τελική του έκδοση, διορθωμένο και διαθέσιμο στο κατάστημα, είναι κάτι αντάξιο μιας άλφα έκδοσης. Δεν μπορούσα καν να το τελειώσω τον αριθμό των σφαλμάτων που σπάνε το παιχνίδι και που με έβρισκε σε κάθε βήμα. Γεγονότα που απέτυχαν συνεχώς να ενεργοποιηθούν και σας ανάγκασαν να επανεκκινήσετε το παιχνίδι, ακόμη και να το επανεκκινήσετε μία φορά. Οι μη αυτόματες αποθηκεύσεις που είναι πολύ μακριά μεταξύ τους, εκτός από τη μάχη, δεν βοήθησαν καθόλου στη συνέχιση της προσπάθειας και δεν μπορούσα καν να διαγράψω προηγούμενα αρχεία με το μενού του παιχνιδιού επειδή το κουμπί δεν λειτουργεί.

Το Flashback είναι ένα από εκείνα τα παιχνίδια που με έκαναν να αγαπήσω αυτό το μέσο. Δεν θα ήμουν εδώ σήμερα για να το γράψω αν δεν ήταν αυτός. Το Flashback 2 είναι ένα από τα μεγαλύτερα καταστροφές Παίζω πρόσφατα και αφού περίμενα να επιστρέψει αυτό το franchise, τώρα θέλω απλώς να το ξεχάσω και να παίξω ξανά το πρωτότυπο. Και δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι είναι επειδή θέλω να καλύψω πάρα πολλά. Δεν θα μπορούσες να φτιάξεις ένα παιχνίδι με 2D γραφικά και προοπτική, γιατί φαντάζομαι ότι θα στόχευε σε πολύ μικρή θέση. Έπρεπε να δοκιμάσουμε κάτι σε 3D αλλά χωρίς τον προϋπολογισμό και την εμπειρία που θα μας επέτρεπε να δημιουργήσουμε κάτι ξεχωριστό. Το αποτέλεσμα είναι ένα παιχνίδι χωρίς ψυχή. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι μετά από όλες τις προσπάθειες το franchise είναι νεκρό και θαμμένο.