Η έρευνα στα βαθιά νερά είναι κρίσιμη για να μας βοηθήσει να αναζητήσουμε καλύτερη ζωή πέρα από τη Γη
Το 2016, ενώ μελετούσε το ορυχείο Timmins του Καναδά, μια ομάδα γεωλόγων από το Πανεπιστήμιο του Τορόντο έπεσε πάνω σε κάτι. Κρυμμένοι σχεδόν τρία χιλιόμετρα κάτω από τη γη, μόλις είχαν συναντήσει μια δεξαμενή νερού. Όλα έδειχναν ότι αυτό ήταν ένα ιστορικό εύρημα: θα μπορούσε να είναι ένα από τα παλαιότερα αποθέματα νερού που είχαμε βρει.
Εκείνη τη στιγμή, η αρχαιολόγος Barbara Sherwood Lollar έκανε αυτό που περίμενε μια διεθνής ειδικός στο θέμα: έβρεξε την άκρη του δακτύλου της και το έβαλε στο στόμα της.
Η πρόσφατη ιστορία των βαθέων θαλασσών. Φαίνεται ότι οι πρώτοι ανθρακωρύχοι που κατάφεραν να φτάσουν αρκετά βαθιά για να συναντήσουν βαθιά νερά το έκαναν τον 19ο αιώνα. Γύρω στο 1880 υπήρχε ήδη βιβλιογραφία για το θέμα στον κόσμο της μηχανικής εξόρυξης. Οι επιστήμονες που μελετούν το νερό, ωστόσο, δεν το έχουν παρατηρήσει.
Μάλιστα, μέχρι πρόσφατα γνωρίζαμε ότι υπήρχαν ορυχεία στον Καναδά, τη Νότια Αφρική και τη Φινλανδία με «προβλήματα» στα βαθιά νερά, αλλά κανείς δεν τα είχε μελετήσει προσεκτικά. Μία από τις πρώτες ερευνητικές ομάδες που το έκαναν ήταν, στην πραγματικότητα, αυτή του Lollar.
Τα τελευταία χρόνια έχουν ανακαλύψει πολλά πράγματα. Ανακάλυψαν, για παράδειγμα, ότι απομονωμένα από τον κόσμο, σε αυτά τα κοιτάσματα το νερό αντιδρά μόνιμα χημικά με τα πετρώματα που τα περιβάλλουν και τα περιέχουν. Και αυτό, παραδόξως, ήταν μια εξαιρετική είδηση.
Τι κρύβουν τα νερά… Σε ένα ορυχείο της Νότιας Αφρικής, η ομάδα του Lollar βρήκε ένα κοίτασμα με νερό δεκάδων εκατομμυρίων ετών… Με μικροβιακές κοινότητες! Εκεί, σε βάθος 2700 μέτρων, τα βακτήρια επιβίωσαν χάρη στο υδρογόνο που «αποκτούσαν» νερό από την αλληλεπίδρασή τους με το βράχο.
Με αυτό κατά νου, επέστρεψαν στο Timmins Mine με υψηλές προσδοκίες. Σε αυτό το πλαίσιο, η Lollar δοκίμασε τα νερά.
Δεν είναι και τόσο περίεργο. “Αν είστε γεωλόγος που εργάζεστε με πέτρες, πιθανότατα έχετε γλείψει πολλά από αυτά”, εξήγησε ο Lollar. Και γεωλόγος ή όχι, αυτό μπορεί να είναι αλήθεια. Ο Antonio Martínez Ron είπε ότι ο Alexander von Humboldt ανέλυσε το νερό διαφορετικών ποταμών της Νότιας Αμερικής «σαν γνώστης του κρασιού» και ο Robert Hooke, πρωτοπόρος του μικροσκοπίου, δεν δίστασε να γλείψει τα ούρα των ζώων για να καταλάβει τη σύνθεσή του.
Ο William Buckland, ο πρώτος καθηγητής ζωολογίας στην Οξφόρδη, έφαγε τα νεκρά ζώα στον ζωολογικό κήπο του Λονδίνου και, σύμφωνα με ορισμένους αρχαιολόγους, είναι (ή ήταν) σχετικά συνηθισμένο να δοκιμάζουν μερικά πράγματα για να δουν τι είχαν στα χέρια τους. .
2600 εκατομμύρια χρόνια. Αν και, προφανώς, σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για 2,6 δισεκατομμύρια δολάρια νερού. Και είναι ένα συναρπαστικό θέμα μελέτης γιατί, όπως τόνισε στο CNN ο Chris Ballentine, καθηγητής γεωχημείας στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, ανοίγει την πόρτα στην αναζήτηση ζωής ακόμη και σε πλανήτες που έχουν γίνει εδώ και καιρό στείροι.
“Κάπου όπως ο Άρης, οποιαδήποτε ζωή που σχηματίστηκε θα μπορούσε να είχε βρει το δρόμο της σε παρόμοιες θύλακες νερού στον φλοιό του Άρη και η δουλειά μας δείχνει ότι αυτοί οι θύλακες νερού μπορούν να επιβιώσουν και να προσφέρουν ένα μέρος για ζωή μπορεί να επιβιώσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα.” μετά την εξαφάνιση», είπε.
Και, υπό αυτή την έννοια, τα θειικά νερά του ορυχείου Timmins γιατί είναι το «δαχτυλικό αποτύπωμα» της παρουσίας ζωής στους γεωλογικά πρόσφατους χρόνους. Είμαστε στο σωστό δρόμο για να μάθουμε μερικά από τα παλαιότερα μυστήρια της ζωής στη γη.
Αλλά περιμένετε… Πώς ήταν το νερό; Ότι η ζωή στον Άρη είναι πολύ όμορφη, αλλά η γεύση είναι αυτό που πραγματικά μας ενδιαφέρει. Σύμφωνα με τον Lollar το νερό ήταν «πολύ αλμυρό και πικρό, πολύ πιο αλμυρό από το θαλασσινό νερό». Δηλαδή «είχε φρικτή γεύση».
Στη Χατάκα | Όταν το νερό της βρύσης έχει γεύση κόλασης: Η αόρατη χημεία του πόσιμου νερού που εξηγεί γιατί έχει τη γεύση του (και γιατί είναι μια από τις μεγαλύτερες εφευρέσεις του κόσμου)
Εικόνα | Πανεπιστήμιο του Τορόντο